فضیلت تلاوت قرآن در منزل...

  فرمایشات آیت الله بهجت«قدّس سرّه»

در روایت آمده است: 
خانه ‏هایى که در آن‏ها تلاوت قرآن مى‏شود: «تُضِیئُ لاِءَهْلِ السَّمآءِ کَما یُضِیئُ النَّجْمُ [أَلْکُوکَبُ الدُّرِّىُّ] لاِءَهْلِ الاْءَرْضِ.»(1) چنان که ستاره یا ستاره‏ ى درخشنده براى اهل زمین مى‏ درخشد، براى آسمانیان مى‏ درخشد.
در گذشته صداى قرآن از منازل بلند مى‏ شد.
 در حالات اصحاب سیّدالشهدا ـ علیه ‏السّلام ـ در شب عاشورا آمده است:

«لَهُمْ دَوِىٌّ کَدَوِىِّ النَّحْلِ.»(2) زمزمه‏اى همانند صداى زنبور عسل داشتند.

هم چنین آمده است که ایشان:
«مَا بَیْنَ راکِعٍ وَ ساجِدٍ وَ قائِمٍ وَ قاعِدٍ.»(3) در حالات مختلف: برخى در رکوع و برخى در سجده و برخى ایستاده و بعضى نشسته [به عبادت و راز و نیاز و مناجات و انس با خدا مشغول بودند].
و در خطبه‏ى همّام در شمار ویژگى‏هاى متّقین آمده است:
«فَصافُّونَ أَقْدامَهُمْ یَتْلُونَ آیاتِ اللّه‏ِ آناءَ اللَّیْلِ و أَطْرافَ النَّهارِ.»(4) مرتّب به نماز ایستاده و در لحظات شب در آغاز و پایان روز، آیات خدا را تلاوت مى‏کنند.

1. مشابه: اصول کافى، ج 2، ص 210؛ من لایحضره الفقیه، ج 1، ص 473؛ تهذیب، ج 2، ص 122؛ وسائل الشیعه، ج 2، ص 122؛ ج 5، ص 294؛ ج 8، ص 158؛ بحارالانوار، ج 84، ص 153؛ ارشاد القلوب، ج 1، ص 92؛ اعلام الدّین، ص 262؛ ثواب الاعمال، ص 42؛ روضة الواعظین، ج 2، ص 321؛ المقنعة، ص 120. متن روایت در همه‏ى منابع یاد شده، در مورد خانه‏هایى که در ضمن نماز شب، قرآن تلاوت مى‏شود، است. عین عبارت حدیث مذکور در کافى، ج 2، ص 210، روایت 1367 به این صورت است: «إِنَّ الْبُیُوتَ الَّتى یُصَلّى فیها بِاللَّیْلِ بِتِلاوَةِ الْقُرْآنِ، تُضیئُ لاِءَهْلِ السَّماءِ کَما تُضیئُ نُجُومُ السَّماءِ لاِءَهْلِ أَلاْءَرْضِ.»
2. بحارالانوار، ج 44، ص 393؛ اللهوف، ص 91.
3. همان.
4. مشابه این سخن از امیرالمؤمنین ـ علیه‏السّلام ـ درباره‏ى ویژگى‏هاى تقوا پیشگان و نشانه‏هاى مؤمنان نقل شده است، به این صورت: «أَمَّا اللَّیْلُ فَصافُّونَ أَقْدامَهُمْ، تالینَ لاِءَجزاءِ الْقُرْآنِ، یُرَتِّلُونَه تَرْتیلاً...» ر.ک: وسائل الشیعه، ج 6، ص 172؛ مستدرک الوسائل، ج 4، ص 240؛ بحارالانوار، ج 64، ص 315 و 341؛ ج 65، ص 194؛ ج 75، ص 28؛ امالى صدوق، ص 570؛ تحف العقول، ص 159؛ صفات الشیعة، ص 18؛ کتاب سلیم، ص 849؛ کنزالفوائد، ج 1، ص 90؛ نیز ر.ک: بحارالانوار، ج 75، ص 73؛ اعلام الدّین، ص 138.